Vermoedelijk heb ik het ‘schrijf-gen’, zoals velen van mijn collega-schrijvers, bij mijn geboorte meegekregen.
Als kleuter was ik al veel bezig met “schrijven”. Van streepjes tot lusjes, wat je maar wil. Je kon het bezwaarlijk tekenen noemen. Daar was ik echt niet goed in. Nog steeds niet, trouwens.
Mijn eerste verhaaltje schreef ik op m’n 6de, in het eerste leerjaar.
Ik ken het zelfs nog uit m’n hoofd 
An en Jan gaan naar zee.
Dat vinden ze fijn.
Als ze aan zee zijn, mogen ze in de duinen gaan spelen.
Dat vinden ze ook fijn.
’s Avonds gaan ze weer naar huis.
Het was een hele leuke dag.
Zo fier als een pauw liet ik het mijn mama en mijn grootmoeder lezen! Wat hun glimlach toen betekende, wist ik toen nog niet, maar vandaag denk ik dat hij betekende: “’t wordt ooit ’n schrijverke.” 
Zo ging het maar door. Gelukkig werden met de jaren mijn verhaaltjes wat langer en wat diepgaander.
In de lagere school vond ik het heerlijk als we opstellen of spreekbeurten moesten schrijven. Terwijl het merendeel van de klas zuchtend hun lot aanvaardde, verkneukelde ik me op de opdracht.
Ik herinner me nog het derde leerjaar. De opdracht luidde: schrijf een opstel over je huisdier of je lievelingsdier, indien je geen huisdier hebt. Dat was dubbel in de roos, want ik was -en ben nog steeds- een enorme dierenvriend.
Ik heb me toen helemaal laten gaan en ik was er dan ook rotsvast van overtuigd dat ik een uitmuntend opstel had geschreven!
Toen ik het opstel terugkreeg, had ik inderdaad een mooi cijfer. Echter: sindsdien legde de juf mij wel een maximaal aantal bladzijden op!
Spelling en zinsontleding behoorden eveneens tot m’n favorieten.
Zinsontleding was voor mij niet meer dan streepjes zetten. Ik “voelde” gewoon waar deze moesten komen te staan. Met spelling was dat niet anders.
Ik heb nooit begrepen waarom andere kinderen zoveel moeite hadden met werkwoordvervoegingen. De dt-perikelen van destijds heb ik zelf nooit ervaren. In tegenstelling tot de simpelste zaken van de wiskunde, vond ik de opbouw van de Nederlandse werkvoorden de logica zelve. Tja, ieder z’n talent zeker?
In mijn tienerjaren schreef ik honderden gedichten: over de liefde, over pijn en geluk, over alles wat je maar kunt bedenken.
Het sprak voor zich dat ik later met die taalmicrobe aan de slag zou gaan. Echter: door een samenloop van omstandigheden ben ik uiteindelijk, na wat omwegen, in de sociale sector beland. De liefde voor het schrijven is wel altijd aanwezig gebleven.
Op mijn negentiende -nota bene in het midden van de eindexamens- schreef ik mijn eerste jeugdroman. Hier zal ik later een aparte blog aan wijden, want dat verhaal is te mooi om niet met je te delen.
Plots komt ’n mens in het “volwassen leven” terecht en krijg je ’n job, vorm je een (in mijn geval bewust kinderloos) gezin enz. Het leven raast in een rotvaart aan je voorbij.
In 2017 namen mijn toenmalige echtgenoot en ik een printplatenbedrijf over. Een watte?? Welja, het is nogal technisch. Als je kijkt op de website van PCB Solutions gaat er wellicht een belletje rinkelen.
Dat printplatenbedrijf is uiteindelijk de trigger geweest om het schrijven terug op te nemen. Sterker nog: het printplatenbedrijf heeft me doen kiezen voor de niche “technische copywriting”.
Elke dag zag en zie ik de werknemers vol passie hun beroep uitoefenen. Elektronica is hun leven. Dat heeft me doen beseffen dat ik opnieuw met mijn passie aan de slag moest. Zo’n mooi talent mag niet onbenut blijven!
Zo is uiteindelijk in januari 2021 TextUp Copywriting ontstaan.
Vandaag combineer ik de dagelijkse leiding van PCB Solutions met mijn passie voor schrijven. Ik ben dan ook een hele gelukkige vrouw: elke dag mag ik vol toewijding zorgen voor mijn 2 “kinderen”: PCB Solutions en TextUp Copywriting. Als dank krijg ik een b(l)oeiende zaak, tevreden klanten en gemotiveerd personeel.
En die blijheid? Die steek ik vol overgave in mijn schrijfsels!
Benieuwd naar de dosis happiness die ik doorheen jouw content kan roeren?